En dan plots, hupsakee, passeren we Stonehenge. In de aanloop naar een heuveltop stonden we plots in de fille. Ja gezellig. Waarom, vroegen we ons af. Het bleek een kijkfille te zijn. Voor een hoop stenen.

Neen. Ik scherts. Dat doe ik soms, schertsen.

Ik was onder de indruk. Een machtig silhouet tegen de horizon, onmiddellijk herkenbaar. Opgericht rond 2500 voor Christus. Impressionant, vooral als het zo onverwacht voor je opduikt.

Het verkeer in Engeland, daar zijn we minder van onder de indruk. Van Kortrijk naar Washaway, Cornwall, volgens Googlemaps 7.54 u. In realiteit, inclusief pauzes, 13 uren. We rijden de boot af in Dover en onmiddellijk toont de GPS hoe overvol de M20 zit. En de M25. Monsterfilles, daar doen we niet aan mee. En terwijl onze reisgenoten Wouter en Sofie, met Toin en Fons, via hartje Londen rijden, tuffen wij door het Britse platteland. Groen, groen, groener. Het is toch een beetje een andere wereld, en elk huis heeft een naam, is een ‘hall’, ‘mansion’, ‘estate’, ‘court’, ‘house’ …

Eindelijk zijn we er geraakt: Great Britain. Bad weather? Bad food? No more excuses! Tien dagen Cornwall, drie airbnb’s. Onze eerste stop: Washaway, Bozion Barn, een mooie gerestaureerde stalling, met uitzicht over de bossen. We rijden naar Trebarwith Beach, en de monsters dartelen als gazelles over de rotsen.

Bozion Barn

We kijken naar de kasteelruïnes van Tintagel, het buitenverblijf van koning Arthur, rotsstranden, palmbomen en warme golfstroom, hoge kliffen, holle wegen met overhangende bomen. We picknicken naast St.-Materiana’s, de Parish church. Wat een setting! Het gebouw uit de jaren 1200, omgeven door een oud kerkhof met mosovergroeide grafzerken, Keltische kruisen en schapen op de achtergrond. Wouter laat een vlieger op. Letterlijk. Er is weinig wind, en de vlieger dondert keer op keer naar beneden. Maar wie kan het wat schelen?