De restanten van de Sweet Seventeenparty van gisterenavond worden opgeruimd. Uitgesneden isomo-letters, tafelkleden in pastel, mega-woofers en de wirwar aan kabels van de geluidsinstallatie … Het moet een bom duiten gekost hebben. Maak even de optelsom: Novotel Surabaya, privé-feestje, podium boven het zwembad, feesttaart van anderhalve meter hoog op het podium, live-band naast de taart, hostess in cocktailjurk die het geheel aaneentatert. Bufffet voor een slordige tweehonderd genodigden. Ik hoop dat Elisabeth ervan genoten heeft. De feestelijke aangelegenheid duurde ongeveer twee uren.
Terwijl de hotelstaf, als decor voor het verlovingsfeest dat vanavond plaatsvindt, toverbloesembomen opricht en guirlandes van witte rozen bevestigt aan een stelling, die, nog hoger dan gisteren boven het water prijkt, maak ik een praatje met Anthony. Anthony is een in Jakarta geboren Chinees. Hij feliciteert me met Eden Hazard en de verdiensten van de Rode Duivels in het algemeen. Ik knik heel trots.
Gelukkig dwaalt ons gespreksonderwerp af naar de voorbije presidentsverkiezingen. Indonesië heeft hoop voor de toekomst nu Jokowi, de vooruitstrevende burgemeester van Solo, het pleit gewonnen heeft. Obama feliciteert hem. Nanti kita ketemu di China, voegt de Amerikaanse president eraan toe, we zullen elkaar in China ontmoeten. Op de APEC-top. Prabowo, Jokowi’s concurrent, spreekt over grootschalige fraude in het voordeel van zijn tegenkandidaat. Misschien even vermelden dat de ex-generaal en oud-schoonzoon van wijlen dictator Soeharto Prabowo beschuldigd wordt van mensenrechtenschendingen, martelingen, ontvoeringen en massamoord. Nu ja, wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
Indonesia is uniek, zegt Anthony, de regering heeft geen geld. De mensen hebben geld. Sommige mensen, bedoelt hij. Enkelingen. En die enkelingen kopen een stuk grond in Ciputra–World, een wijk aan de rand van Surabaya, dat zich verkoopt als het nieuwe Singapore, en waarvan de plannen getekend werden door een toparchitect van aldaar. De lanen zijn er breed, de hekkens rondom de landhuizen bombastisch, de winkels hip en hipster, de Montessori-scholen in zwang met de nieuwste pedagogische principes. De taxichauffeur die ons naar het Ciputra-Waterpark brengt, is hier duidelijk van zijn leven nog niet geweest. Hij rijdt superbedeesd rond, een ei in zijn broek, traag, als is hij bang voor de corrupte agenten die het rustige rijkeluizenleven hier beschermen tegen herriemakers.
Vreemd genoeg is het attractiepark zelf een ontgoocheling: walib-achtige wildwaterbanen waarvan de nep-rotsen uit elkaar brokkelen, het wilde water is niet langer wild, maar kabbelt lui rondom de paar rondslenterende Indonesiërtjes. Fonteinen staan droog, houten loopbruggen zijn bedekt met gladde, groene smurrie. In België hadden de uitbaters al lang een no no gekregen. Gelukkig vinden de kinderen het leuk. Ik ga met Ella op de gele glijbaan, samen in een opblaasband. Lang geleden dat ik nog zo geschreeuwd heb: in elke bocht denk ik dat we eruit liggen. De groene glijbaan, die pak ik alleen aan, Ella mag er niet op van de lifeguards. Gelukkig maar, want na de eerste bobbel zit mijn maag in mijn mond. Beneden ben ik zo misselijk als een kanarie in een slazwierder. Zeker een no no. Wel fun.
Surabaya zelf steekt fel af tegen het make-belief Singapure. Sommige straten hebben iets apocalyptisch, met ruwe street-art, metaalbetonnen constructies van half afgewerkte flatgebouwen.
With kids around the globe 