Kuala Lumpu, hoofdstad van koninkrijk Maleisië. Het land heeft nog een veertiental kleine koninkjes, één per staat. Om de vier jaar is er een wissel,  en dan mag één van de andere kleine koninkjes een tijd met de scepter zwaaien. KL: hip, hoogbouw, met de Petrona-towers als hoogtepunt, drukte en cosmopolitisch.

KL

De eetstalletjes en de food-courts in de shoppingmals tonen de blend van culturen: Chinese fried rice, Indische dahl, Mexicaanse enchillada’s (al denk ik niet dat er werkelijk veel Mexicanen in KL wonen.) Bangladeshi vind je vooral in de hotel-business, maar dan als bell-boys, portiers en housekeepers. Krishna, de securityguard van onze Airbnb, een paar dagen geleden, is een Gurkha, een Nepali. Hij heeft een contract voor vijf jaar in KL. Hij heeft een dochter van acht die hij in geen twee jaar gezien heeft.

Foodcourt, Petrona-towers

Learning to read with the locals. Eat this CLB. 😉

Jalan Alor, foodstall-street

Rambutan, the hairy fruit

Wou Weed is achtenveertig, en sinds vijf weken taxichauffeur. Hij is Chinees, boeddhist, spreekt Mandarijn, Cantonees en een aardig woordje Engels. Hij spreekt ook de hele tijd. That is the old jail. They tore it down. This area is called Bukit Bintang. When you go to Melaka, you should eat this, this and this. Try our local Roti Chennai, only 1 RM (Maylaisian Ringit.)

Wou werkte jaren in een eethuisje. I sell bowl of noodles. Black mie. But why I waste my time. I want to do something I like. Dus baant Wou zich elke dag een weg doorheen de straten van Kuala Lumpur. Everything I make above 130 rRM  (ongeveer 32 euro) is mine. Then I have paid for car lease, fuel, insurance, license. And cigarettes. 

Wou pikt ons op bij Jalan Alor, een straat gekend voor de eetstalletjes. Een half uur later komen we uit aan het einde van Alor. Traffic is crazy. They close streets for Merdeka celebration tomorrow, celebration of independence. But I don’t know why they close Bintan Bukit. Is Crazy. I am sorry. Wou besluit een andere route te nemen en rijdt ons muurvast. Uiteindelijk dropt hij ons aan een skyline-station en we nemen de overvolle skytrain richting ons hotel. We stappen uit in de eindhalte, totaal verkeerd begrepen wat Wou ons verteld had. Sorry, very sorry.

Poor guys, zegt een vriendelijke voorbijganger. Don’t get back in the jam now. 

Nu ja.

We besluiten onze tijd te vullen met ditjes en datjes. Daarna, als het verkeer weer vlot is, nemen we een taxi. Vlotjes. Tot ik de passagiersdeur dichttrek en mijn kleine teen er nog tussen zit. Ik hoor een misselijkmakend gekraak. Denk ik. Daarna ben ik ook misselijk. De volgende dag staat hij blauw, een smurf, mijn kleine teen.