KalinKalibaru ligt op 500 meter boven de zeespiegel. Het is er koel. Het regent er. Dat doet deugd. Het zwembadwater koelt echt af. Tof!

Ons hotel, Kalibaru Cottages, is een busstop. Fox Travel, Tui, Djoser … droppen hier elke dag horden toeristen, vooral Nederlanders. Ze komen ‘s avonds toe, springen in het zwembad, eten mie goreng, slapen een korte nacht, staan op om 6u, vlammen door een koffieplantage en hollen naar de bus. Huspa, op naar de Bromovulkaan, de Ijengkrater of Bali.

Wij hebben tijd.

We nemen een kijkje op de locale markt, die duidelijk niet aangedaan wordt door de groepsreizen. We worden er aangegaapt, de kinderen opgepakt, er wordt gelachen. Allemaal gemoedelijk, niks opdringerig.

Kraampjes met gedroogde sardienen, makreelfilet, kippenkoppen, sterrenfruit, longbeans. Een mikmak van geuren, kleuren.

Het riekt hier. De geur van de vis is doordringend, de kippenlevers stinken. En overal ligt vuiligheid. Rondom de winkeltjes ligt het vol met plastic. Binnen tien jaar zal het plastic-probleem in Indonesië opgelost zijn, net zoals in Rwanda, waar de regering plastic gebannen heeft, dixit een Nederlandse Botanica. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Want op veel plaatsen is het rotzooi in Indonesië. Rotte zooi.

De Koffieplantage van Harni is een verademing. Ik had Bokrijk verwacht, met mechanische poppen achter glas. Als twee werknemers Een kopje koffie van VOF De Kunst beginnen te zingen terwijl ze de bonen fijnstampen, kijken we toch even bedenkelijk. Maar het valt reuze mee. De tuinen, waar kaneel groeit, tumeriek en gember, vanille …  zijn prachtig. De palmboomgaarden gaan over in rijstvelden, de koffie groeit er tussendoor.

Op de een of andere mysterieuze manier zijn al onze foto’s van de plantage verdwenen, van het proces van palmsuiker maken op een houtvuur, met het licht dat in stralen door de zoldering valt. Jammer.