Op het strand van Seasense Resort, onder een palmboom, zit een bewaker. Godganse dagen. Hij kijkt naar de golven, naar deze luie zee voor wie eb en vloed bijna hetzelfde zijn. Volgens Sari heeft hij de saaiste job ter wereld. Wat moet hij bewaken? Welke boeven of inbrekers moet hij klissen? Hij kan waarschijnlijk niet zwemmen, kan niet even afkoelen, zou het niet eens mogen. Hij heeft ook niets anders te doen. Zoals overal in Azië is er een duidelijke taakverdeling. Vrouwen met monddoek en zonnehoed, ingepakt in lange mouwen, wieden onkruid, rapen naalden van het strand. De bewaker raapt geen naalden. In het restaurant heb je afruimers, kok en receptionisten. Enkel de Filipino’s, die goed Engels kunnen, springen overal bij. Melody is hier ondertussen drie maand. Ze is Filipijnse, net zoals Ayan en Bu Boi. The cost of living is lower here than in the Filipines, so we can save money. Na een jaar zal ze naar huis gaan en haar dochtertje van twee terugzien. Ze weent als ze over hem vertelt. I miss her every day. Maar ze zal niet lang thuisblijven. Ze heeft het jaar ervaring in Vietnam nodig om naar een beter betaald land te kunnen. Dubai, daar wil ze heen.

Er heerst een duidelijke klassenmaatschappij in deze toeristische wereld. Wij zijn de rijken, de grootgrondbezitters, de nieuwe kolonialen, we laten ons rondrijden in riksja’s, knippen met onze vingers naar de poolboy als we een smoothie willen en geven massa’s geld uit. We zorgen natuurlijk voor jobs, maar toch stel ik me vragen bij het ganse gebeuren. Niet dat ik het reizen ervoor zal laten, mijn ecologische voetafdruk ervoor zal verminderen (20 vluchten op 5 maanden), maar het zet toch aan het denken. Natuurlijk is het niet beter of slechter dan thuis jeansbroeken te kopen die gestikt zijn in sweatshops, of in internationale wateren waar geen wetten gelden. Maar ook daarover kunnen we nadenken. Het is natuurlijk allemaal gecompliceerd. Wat gebeurt er als er een derdewereld-economie geboycot wordt door het rijke westen, Wie lijdt daaronder?

Phu Quoc, Vietnam

Onze bungalow kijkt uit over de stille golven, we worden wakker met de ochtendzon, glinsterend en veelbelovend. Soms pakken de wolken plots samen en dan onweert het, bliksemschichten slaan in en schieten als spookvingers uit over het wateroppervlak. ‘s Avonds is er een concert van krekelachtige wezens. We eten curries, zeevruchten en noodles en pizza’s. Er is massage in een hut naast het zwembad.

Onze reis loopt ten einde. We hebben maar weinig energie meer om Phu Quoc te verkennen, ook al toont een plattegrond van het eiland een nationaal park, een waterval, interessante duiksites …. De monsters amuseren zich te pletter in zwembad en zee, op het strand, in het mini-speeltuintje. Wij beginnen langzaam aan huis te denken. Het is mooi geweest! We zijn tevreden!