Woe 1 juli – Do 2 juli

Kortrijk – Lille – Parijs – Doha – Bangkok

Ons huis is een al chaos, overal liggen hoopjes kleren, een doosje breed spectrum antibioticum, paspoorten, duikbrillen en leesboeken (Thea Stilton, en Dolfke Weerwolfke, AVI zoveel, de lichtere vakantielectuur, Nicky French, en – bij gebrek aan interessante werken over Thailand – een klepper over het Mongoolse rijk). In de tuin moet er nog gras gemaaid worden, wilde wingerd gefnuikt in zijn megalomane poging om het rijk te overmeesteren, en konijnenkoten uitgemest. Ons eerste hotel, drie nachten Bangkok, ligt vast om 11.30. Om twaalf uur vertrekken we naar Lille. En natuurlijk stuiteren onze drie monsters rond in deze hectische bedoening.

We zijn ervaren, denken we,  wij zijn ‘reizigers’, denken we, dus veel voorbereidingstijd hebben we niet nodig.

As if.

Onze volgende reis beginnen we een week op voorhand uit te stippelen. Of een maand of zo. Met lijstjes. Lijstjes lijstjes lijstjes.

De TGV naar Charles De Gaule: vanuit Lille Europe, Euralille of Lille Flandres. We gokken op Lille Europe. We gokken verkeerd. We hadden ook gewoon op ons ticket kunnen kijken. We moeten in Flandres zijn. We hebben nog dertien minuten. ’t Is gebeurd, denk ik, vlucht gemist. Wat nu? Nieuwe tickets voor Bangkok? Financieel niet haalbaar.

Opzij opzij opzij. We moeten vallen opstaan enzovoort. Roltrap op, roltrap af, en dan een shuttle naar Lille Flandres. Ik sleur twee mega-valiezen achter me aan. Sari duwt de buggy, Lux, Marie-Lou achterop, totaal in paniek. Ella spurt. We spurten allemaal. Het is 34 graden, en mijn smoelwerk smelt, mijn bilspleet een rivier. De deur van de wagon sluit voor mijn neus. Sari en de monsters zitten er wel op. Ik schop één van mijn twee mega-koffers omver. Waarom deden we dit nu ook alweer, vraag ik me af, volgend jaar een gîte-de-france, in Aix-en- Provence, met liters rosé, elke avond barbecue en geen onverwachte wendingen, op een verloren gevlogen hommel in je slaapkamer na.

Een paar dagen geleden las ik een artikel over vakanties. Dat een vakantie van een week de ideale duur is, beweert een leger experts. En dat je het gelukkigst bent op het moment dat je die vakantie boekt, gemiddeld zo’n twee maand voorafgaand aan het vertrek. Dat last-minute-boekingen dus helemaal geen goed idee zijn. Deze keer hebben we geen week vakantie nodig om bevangen te worden door het niet-vakantie-stress- gevoel. Mega-hectisch, dit eerste dagje. Ik beslis formeel dat de vakantie pas begint wanneer je je bestemming bereikt.

Paar minuten, daar komt de volgende trein al aan. Eén halte. Nog acht minuten. ’t Is echt gebeurd. Sari staat te wachten op het perron. Alle kindjes blèèren, alledrie. Dachten dat papa niet mee was, dachten dat papa niet mee was naar Bangkok hoezekers, dat mama zes weken alleen met hen door Thailand zou tjokken. Imagine that!

Hollen gezin! Hollen vrouw en kinderen! Daar staat de trein, de wielen geven al vonken af,  de passagiers werpen hun laatste kushandjes al, we gooien onze valiezen en onze koters naar binnen, springen in de deuropening op. Er gaat een alarm af, ergens ver weg, ik let er niet op. De deur sluit niet. Votre truc là. Een jonge moeder met een baby op de arm en een snotneus naast haar, wijst naar de deur. Mijn hoofdkussen blokkeert de automatische schuifdeur. Je weet wel, zo’n banaan, designed for dreamy flight, zacht, en gevuld met miljarden kleine witte bolletjes. Ik trek aan het kussen. Het scheurt. Natuurlijk scheurt het. De bolletjes stromen eruit, blijven plakken in het zweet op mijn aangezicht, op mijn armen, op onze valiezen, op de koffers van de moeder met baby op de arm, op de snotneus naast haar.

De conductrice checkt mijn ticket en knikt. Coach 8. Wonder boven wonder zitten we in de juiste wagon. En het gescheurde kussen, vraag ik, ik wijs naar de banaan die zieltogend op de grond ligt. De conductrice haalt haar schouders op. Vous vous débrouillez, zegt ze.

En dat doe ik dus. Ik debrouilleer me. Ik stamp het kussen boosaardig in het aluminium vuilbakje in het toilet. Het lijkt alsof het er gesneeuwd heeft.

En dan eindelijk. We zitten. Qatar Airways. Groot vliegtuig. Tinten ijsblauw en fuchsia. Smiley-stewardessen uit Vilnius, bigger- smiley-stewardessen uit Bangkok. Het ruisen van de motoren en de airco. Een resem films om uit te kiezen. Die monsters met koptelefoons staren naar mini-schermen in hobbit-formaat. Zes weken weg van de heisa en de rollercoaster en het gedoe van de laatste maanden, sinds we terug zijn van onze half-jaar-trip door Azië.

Zes weken naar die andere chaotische plaats, die Azïe heet. Ringroads, billboards, highrise, noodles, zoektocht naar pizza en spaghetti, boeddha’s, tempels, boeddha’s in tempels, monniken, jungle, luxe, schoonheid, creepy crawlers en gekko’s.

Let it begin!

Eerste dagen: Bangkok – Krabi – Ko Yao Yai – Phuket – Chiang Mai

We zitten al even in de taxi richting Bangkok centrum voor ik eigenlijk door heb dat dit een andere wereld is. Het voelt zo niet aan. Net alsof onze maanden thuis, sinds december, een tussendoortje waren en we nu weer thuiskomen. De traffic jams, the highrise, de chauffeur die geen woord Engels kan.  Same same. Eén zaak valt me op. Billboards met een nieuwe boodschap. No. It’s wrong to use Buddha as a decoration or tattoo. What’s next? Cartoonisten onthoofden?

Ons hotel, zwembad, aanrader voor gezinnen met kinderen, palmbomen en schaduw, airco, bellboys en smoothies, doet deugd na twee hectische dagen. En dan natuurlijk streetfood. Pad thai voor een euro, met of zonder scampi. Zalig.

En straks nog een Thai massage. Natuurlijk.