Alle wegen blijken in Thailand naar Chiang Mai te leiden, voor ons toch. De stad is kleiner dan Bangkok natuurlijk, en een paradijs voor back- en flashpackers met honderden hotels, touroperatoren, hilltribes en olifanten- en tijgerkampen. Maar tot nu toe begaven we ons in Chiang Mai niet op dit beaten path. De hilltribes, zo schrijven de meer kritische reizigers, zijn fake-bedoeningen, en de olifantenkampen meestal geen sancturaries maar toeristische geldklopperij in het nadeel van de dieren. Jonge olifantjes worden uit de kudde gehaald en leren bloemen schilderen met hun slurf. Daar droomden ze waarschijnlijk al lang van. Er zijn shows met dikhuiden en half en full day safari treks op de rug van … We kregen het dusver niet over ons hart om deel te nemen aan dit circus. Tot we misschien een bewustere organisatie vinden, die dan op zijn tijd het ongerepte ook kapot zal maken. En tot zover de cynische noot.
De lucky temple boven Chiang Mai: Wat Phra That Doi Suthep, of kortweg Dhoi Sutep (eigenlijk de naam van de berg, 1,676 meter), die zagen we ook nog niet. Kham, de taxidriver, die vier jaar telecommunicatie aan de universiteit van Chang Mai en Rai studeerde, verstaat er zich niet aan. Every tourist go to to temple! Because Lucky! We vreesden een Lourdes, een Scherpenheuvel. Deze keer bezoeken we hem wel. Een taxirit van een veertig minuten, tot boven de laaghangende wolken, een weg die zich naar het heiligdom slingert, en hopen dat de monsters niet overgeven. Het is er druk, aan de top, maar de sfeer is ‘doendig’ en gezellig. Kraampjes met sapjes en kwarteleieren, musjes die geluk brengen (en kennen) als je ze laat vliegen, geroosterde maïs, bloemen om te offeren, boeddhabeeldjes, kralenkettingen meegebracht door heuse Karen-vrouwen uit de jungle (ja, echt!, met echte traditionele kledij!!!), T-shirts met I love Chiang Mai. Enkele honderden treden naar boven, geflankeerd door de staarten van drakenwachters en demonen. De kindjes schrijven hun wensen op dakpannen, en kleven met kaarsvet centjes vast, allemaal tot hun goed geluk en glorie.
Maar dan begint het opnieuw te kletteren. De regen achtervolgt ons. Onze chauffeur zegt dat het de uitlopers zijn van een storm in Hong Kong. Flight to Hong Kong was cancelled. Internet: Hong Kong Observatory to raise T8 by 5pm as Typhoon Linfa bears down on city. Het is niet zomaar een beetje regen. This is Indian Summer. Paraplu’s en regenjassen zijn onvoldoende, iedereen schuilt onder de plastic zeildoeken van de bloemenverkopers en satékraampjes. De trappen worden een waterval. Marie-lou staat weer doodsangsten uit. Een vriendelijke Thaïse kan de verzopen-rat-toestand van de kinderen niet meer aanzien en geeft ons gratis drie plastic poncho’s. Ze wil van geen betaling weten.
Ik heb het af en toe lastig om ‘echt hier’ te zijn. Voor we vertrokken gebeurde er heel wat op professioneel gebied, en ik denk er nog te veel aan. De regen helpt niet, ondanks alle melancholische, romantische interpretaties die ik eraan geef. Loslaten, zegt de Boeddha. Hij had makkelijk praten, daar onder zijn Mahabodhi boom. Veel opties had hij waarschijnlijk niet in zijn tijd: een potje buffalo-tipping met zijn vrinden, of kikkers vangen in de Ganges. Daarbij aansluitend verwijs ik ook graag naar het artikel van broer Tobias Leenaert op Mo.be, over l’embarras du choix, en wat dat doet met mensen. Op reis gaan is constant keuzes maken. Er is een overload aan richtingen die je uit kan,letterlijk en figuurlijk, er zijn massa’s activiteiten hier, van kookcursussen, fietstochten, ladyboyshows, pottenbakken, dragonflights door het junglegebladerte, monk chats, yoga en tae chi en kung fu, retraites … Er zijn boekingsites overladen met de hipste, kindvriendelijkste, coolste, gezelligste, meest authentieke resorts en hotels. En steeds is er het gevoel dat je wel eens iets zou kunnen missen. Is er niet één olifantenkamp dat wel de moeite loont én vooral begaan is met het lot van de dieren? Als je niet zo stabiel rondloopt, dan maakt de waaier aan mogelijkheden je helemaal gek.
With kids around the globe 