Tourcoing- Charles De Gaule-Rijad-Jakarta

6.00 Tourcoing

Rijad airport, in het hart van het olierijke Saudi Arabië, scoort slecht, zag ik op een website die luchthavens beoordeelt. Vier op tien. Geen gouden kranen, noch superdeluxe zachte zetels. Geen kinderhoek met glijbaan of Donald Duck. ‘You wait here six hours? In this boring place?’, lacht een kale Egyptenaar die in Canada woont. ‘No wifi here, unless you have Saudi phone number. Boring.’ Zijn krullebol-zoontje trekt grimassen naar onze dochters. ‘Seen too many movies with monsters.’ De kale Egyptenaar heeft zijn handen vol, spurt de krullenbol achterna. Geen wifi en geen post op Monstersoprice dus. Wel Dunkin Donuts. Aach, sweet memories. Een Domino Pizza filiaal (met tien Nepali achter de toog en een visa-machientje dat het maar half doet). Een prayer room voor mannen. Een prayer room voor vrouwen. En Alfursan, een lounge voor Saudi Air members, waar je voor 140 Rial (ongeveer 36 euro) per persoon, kinderen gratis, à volonté kan eten en drinken, en douchen. We bedanken ervoor.

Rijad airport, local food

We worden moe. Het is ondertussen bijna middernacht en we zijn wakker van 4.30, vertrokken deze ochtend vanuit Izegem, richting Tourcoing. Om 5.45, de OUIGO-TGV op naar Charles De Gaule. Drie uur wachten en dan een Saudi Air vlucht naar Rijad. Zes uren in de vertrekhal nu, en we zijn niet alleen. Weinig Europeanen, en dan vooral Fransen. Saudis met witte tabbaards en hoofddoeken met rood-wit schaakbord. Zijn dat de sjeiks? Het blijken werknemers van de luchthaven te zijn. Sjeiks zouden een witte hoofddoek dragen. Ik zie een rij Sikh, met nooitgeknipte baarden Voor ons wacht Sudan op een vlucht. Veel zwarte burka’s, sluiers, chadors, witte keppels. Of is dat enkel de benaming voor dat joodse hoofddeksel. Potske dan? Ik weet het niet. Veel baarden en snorren. Gel bij de jongere mannen. Een Arabier vraagt me of ik een Egyptenaar ben. Dat is ook de eerste keer. De vertrekhal is saai, kil. Veel metaal, weinig warmte. Pilaren met opmerkelijke affiches over hoe je moet omgaan met mensen met een handicap. A handicapped, heet dat hier. Geen handicapped person, of a person with a handicap. ‘To win a handicapped friendship, start by greeting.’ Lijkt me logisch. ‘Talking with a handicapped, sit in front of him, at his sight level.’

Lux vierde nog nooit een verjaardag in België, het schaap.

Rondom ons wenen peuters, krijsen babies en ik ben blij dat het de onze niet zijn. Het wordt er toch makkelijker op. De monsters zijn flink. Ze kleuren, en mama Sari kleurt mee in haar psychedelische kleurboek, ze spelen op een scherm, en papa Bas speelt op het zijne, ze stellen veel vragen, hossen wat rond en eten pizza. Ella is ondertussen negen, Marie-Lou zeven, en Lux wordt vijf in augustus. Lux vierde nog nooit een verjaardag in België, het schaap. Vorig jaar aten we een aardbeienverjaardagstaart tsjokvol kleurstof op Nusa Penida, een klein Indonesisch eiland. Lux werd drie in een Franse AirBnB in een verloren gat tussen Changmai en Bangkok. In Lovina, aan een Noordelijk Balinees strand, blies ze haar twee kaarjes uit. Ze werd één op de nachtvlucht Bangkok-Charles De Gaule. Niet dat ik me lastige vluchten herinner, maar toch. Ik zie de keutels nog drijven in een zwembad in Phu Kok, Vietnam. En Sari die er alles uitvist, uit dat ploeterbad. Er was die eerste jetlag in Ayuthaya, Thailand, en een familiemoment met Monsters en Co om drie uur ’s nachts. Een junglewandeling met schabouwelijke spinnen en onze gids die Lux drie uur op zijn schouders draagt. Marie-Lou die naast een zwembad plast in Bangkok, een nijdige expat, een nog nijdigere ik. Veel herinneringen met stoelgang en zwembaden dus. Ja, het wordt er makkelijker op. Ella heeft heel wat opgeslagen van onze reizen. Eergisterenavond, ze kon niet slapen van de spanning, haalden we herinneringen op. We waren verbaasd wat ze nog wist.

Morgen slapen we één nacht in Jakarta. Het FM7-hotel, we waren er al eens. Ik herinner me de vreemde sfeer, met wannabe mafiosi, die roken in het overdekte zwembad, Ella zwom er haar eerste acht lengtes. De sauna, springen van het bloedhete in het ijskoude bad.

De dertiende vliegen we met City-link naar Makassar, de hoofdstad van Sulawesi. En dan begint het.