We duiken terug in de smeltkroes van KL, in de geuren, de kleuren, de wirwar van straten en mensen en winkels, malls, office buildings, skytrains en bouwsels in de steigers. We bezochten Sri Maha Mariamman al, het Hindu heiligdom, en de Chinese tempel van Thean Hou. Beide liggen in Chow Kit, de Chinese Wijk, broederlijk, op een steenworp afstand. ’s Avonds aten we in een foodcourt temidden van honderden hongerigen en keken naar de dansende, kleurige fonteinen van the Lake Symphony, in de schaduw van de Petrona’s, omgeven door prachtige hoogbouwarchitectuur. KL is dé concurrent van stadstaat Singapore, en dat kan je merken. Alles moet groter, mooier, grootser, zoals de Petrona Towers, ongeveer vierhonderd meter hoog en ooit de hoogste ter wereld. In Entrapment waren ze de setting voor een adembenemende scène op hoogte, met Catharine Zeta Jones (latex pakje en opgespoten vanalles) en Sean Connery. Nu komen ze op een mooie derde plaats, na Dubai en Tai Pé. Dat moet pijn doen.
Maar de Malei geven niet op. In 2008 werd het standbeeld van lord Murugan afgewerkt, dat de ingang tot de Batu Caves bewaakt, een hindoe heiligdom, vijftien km uit het centrum, met tweehonderd tweeënzeventig trappen, die leiden naar de reusachtige cathedral cave uitgesleten in een karst-rots. Lord Murugan kijkt uit over de stad, goud en glanzend. Ik denk dat hij de concurrentie met de Christos van Brasil aankan. Onze taxichauffeur, een besnorde Maleisische Indier, die tweeëntwintig jaar diende als Ranger in het leger, vertelt ons dat komt januari anderhalf miljoen hindu verzamelen in de tempel. Anderhalf miljoen, ik wil het me niet voorstellen. Wat een claustrofobisch gevoel moet dat geven. Met z’n allen op de smalle, steile trap, op elkaars lip. Gezellig in de grot, die weliswaar honderd meter hoog is, maar de Hindu kunnen moeilijk in elkaars nek kruipen.
De Batu caves zijn een orgie van geuren en kleuren en geluiden. Winkeltjes verkopen pseudo-relieken en prullaria: beeldjes van goden en halfgoden, Vishnu, Krishna, driekoppige mormels en vijfarmige gedrochten, Ganesh de olifantgod in een sneeuwkoepeltje, sekteleider Osho breed lachend tegen een achtergrond van flikkerende kitsch. Apen slingeren zich naar beneden vanuit de opening in het dak van de grot, op zoek naar voedsel, een halve kokosnoot, een stuk brood. Er weerklinken bellen in een walm van wierook, en devote bezoekers overhandigen hun giften aan de oranje sadhu’s. Sommige mannen zijn geschoren, hun kale knikker is ingesmeerd met een geel poeder. Als eerbetoon aan de god. Ik loop ook bij de barbier binnen. Voor drie euro scheert hij mijn schedel en mijn baard. Lekker. Een koppel laat hun vers geboren dochtertje scheren. De gitzwarte lokken vallen op de vloer. Ocharme.
Onze taxichauffeur, één en al yes sir, no sir, vertelt ons nog meer. I am sixth generation Malaysian Indian. I have twenty brothers and sisters. Indians first came here, three hundred years ago, to do the jobs Malei wouldn’t. Work on the railroad. It’s the Indians who made this country, and the Chinese did too. And they are still building it. Not the Malei.
Snor was officier en toen hij met pensioen ging, koos hij voor dit rustige leven. No more action, and I can talk to people. In the army, there was no time for talking. We saw too much action, every day. We stayed six months on end in the jungle. When the communists made trouble in the seventies, we had to beat them. We were sent to Sarawak. Very dangerous place. I saw real fighting, lots of it. Maleisië werd onafhankelijk in ’57, maar behoort nog steeds tot de Commonwealth. Die onafhankelijkheid werd zonder vechten gewonnen. De ergste periode was de Japanse bezetting, na WOII. Thousands of Malay died, in camps, fighting, it was a very very bad time.
With kids around the globe 
Ocharme inderdaad… Zo’n schone krullekes… Allé van dat boeleke toch…