Ella moest op dit moment in de klas zitten. Op een stoel. Zeven uren per dag. * Dat is wat het CLB ons kwalijk neemt: we ontlopen onze verantwoordelijkheid, en dat in een cruciale periode in Ella’s schoolloopbaan. We isoleren haar sociaal. Ik geloof er nu nog minder van dan voorheen. Door deze manier van reizen besef je maar al te goed dat we eigenlijk, in onze normale routine, maar weinig tijd besteden aan onze kinderen. Na schooltijd moet er gekookt worden, gegeten, er moet vanalles gebeuren (belangrijk en niet belangrijk) en rond 19.00 uur zitten die van ons in hun bed. In het weekend wordt er ook al eens gewerkt voor school (leerkrachten doen dat soms), we hebben hobby’s en bij-jobs, bucket lists en Bongobonnen die hun deadline naderen. We bezoeken of ontvangen vrienden, en onze kinderen spelen met de kinderen van die vrienden, terwijl wij schuimwijn drinken en praten over het leven en opvoeding.
Hier zijn we luxueus ‘gedwongen’ om met onze monsters bezig te zijn. Ze zijn er, altijd, overal, met hun vragen, grillen, nieuwsgierigheid en enthousiasme. En al is het, jazeker, wel eens lastig, en al zeg ik meer dan eens per dag Niet nu, laat papa even gerust, en ben ik blij dat ik ’s avonds alleen in het verhaal van een boek kan kruipen – op dit moment Donna Tartt’s The Goldfinch, een aanrader -, of verlies ik me in seizoen 1 voorwaar van Californication, toch is dit een periode om te koesteren. Samen in één kamer slapen, merken hoe ze Engelse woordjes onthouden en gebruiken, zeker Marie-Lou’tje. This for you! en No car, en haar naam, als je ernaar vraagt, is Mery-Lou. En ja hoor, CLB, ze leren bij: het verschil tussen een Chinees kerkhof en een moslimbegraafplaats, dat sommige mensen niet in Jezus, maar in een leger exotische goden geloven, met olifantenkoppen en zes armen en dat dat eigenlijk geen bal uitmaakt, dat multiculturaliteit niet enkel een eindterm is, dat er duizendpoten bestaan groter dan een baby-arm. En eigenlijk ben ik ook blij dat Ella nog vier maanden extra mag spelen, vooraleer ze opgaat in ons onderwijssysteem, dat toch lang niet het enige juiste kan zijn.
* Dit, voor alle duidelijkheid, en zeker voor onderwijskampioenen à la meester Martin, is natuurlijk een overstatement, om het argument kracht bij te zetten. 🙂
With kids around the globe 
Goed geschreven, Bas, groot gelijk!
Héél leuk dat zo eens te lezen… inderdaad het zijn ervaringen die zeker, als is het in het onderbewuste bij kleine Lux, hun input zullen hebben. Geniet er maar ten volle en zoveel mogelijk “bewust” van . Dikke zoen
Ja, laat Ella maar spelen… Hoorde Annelies vandaag bezig over Bas en moest toch luisteren hoor… Laat ze maar nog wat langer genieten!
Pas op, misschien lopen je kinderen wel voorsprong op 🙂
Geniet er maar van samen.
Dat is er boenk op!
‘t Zal wel zijn! Wat is er beter dan ervaringsgericht leren? Geniet met volle teugen van alles!
Eat this, CLB. Goed gezegd, Bas. En merci voor de boekentip
Zou iedereen eens moeten doen, zeker heel rijke ervaring… Ik ben eigenlijk heimelijk jaloers, Sari en Bas… Zo lang scholen denken dat zij de enige bron van kennis zijn, loopt het mis. Deze wereld is niet meer de wereld van de industrialisatie, van de 20 ste eeuw…
Het enige waar ik me een beetje zorgen over maak… die overconsumptie aan donuts… toch niet écht Aziatisch als je’t mij vraagt 😉
zo ervaringssgericht onderwijs kunnen wij zeker niet aanbieden! Volgende week een weekje bosklas is misschien al ietske pietske:)