Dit stukje wit zand op 30 minuutjes van Wae Rebo Guesthouse komt op mijn lijstje van favoriete stranden, samen met Selon Blanak op Lombok en Crystal Bay op Nusa Penida. We zijn hier alleen, samen met mister Shitbottom en Irma. Mister Shitbottom waagt zich tot aan zijn knieën in het water. Irma blijft veilig aan land. We kijken uit op het eiland van de slapende vrouw. Rust. Het breken van de golven. Een vrouw laat haar buffels verkoeling zoeken in het sop. Een magisch moment. Enkele kinderen spelen.

Buffalo on da beach, Dintor, Flores

Onze monsters rapen schelpen. Schelpen rapen is een kunst. Zo blijkt. Ik zou enkele regels opstellen. Al is het maar omdat we maar zoveel kilo bagage per persoon mogen meenemen op het vliegtuig.

Regel 1: de schelp is ongeschonden. Schelpen met gaatjes worden geweerd. Schelpen met afgebroken randen komen niet in aanmerking.

Regel 2: egaal witte schelpen worden geweerd.

Regel 3 (uitzondering op regel twee): witte schelpen, die voldoen aan regel 1, maar die een uitzonderlijke vorm hebben, komen toch in aanmerking voor selectie.

Regel 4: het aantal gelijkaardige schelpen wordt beperkt.

Regel 5: nog bewoonde schelpen (we denken hier aan het heremietkreeftje) worden niet meegenomen.

Maar schelpen rapen is een kunst, en kunst kent geen regels. De schelpen die ik verzamel en trots voorleg, worden steevast weggelachen. Ze zijn saai, of die hebben we al, papa(regel vier). Ik blijk ook totaal geen oog te hebben voor deze kunstvorm, moet toegeven dat de buit van de monsters die van mij in de schaduw plaatst.

Na het verzamelen worden de schelpen getrieerd. Dit triëren is opnieuw een mysterie. In deze fase passend de monsters wel enkele, voor mij totaal onduidelijke, onlogische regels toe. Vervolgens worden in een laatste fase de schelpen gewassen en uiteindelijk toegevoegd aan de winst van vorige stranden en klaargemaakt voor shipment.