Van Bajawa gaat het over Ende naar Maumere. Alle toeristen volgen ongeveer dezelfde route, hetzij in tegengestelde richting, langs de points of interest waarrond zich de beste hotelletjes groeperen, met stops aan warmwaterbronnen, traditionele dorpen , beach-resto’s …
Bij Blue Stone Beach (zonder blauwe stenen, die liggen nu voor de rijke villa’s van Seminyak, Bali) stoppen we bij een resto’tje met zalig eten.
Verrukkelijk Koka Beach met oud bananenbakkend vrouwtje komt ook op mijn lijstje van beste stranden.
Ik vraag me af of hier nog dorpen liggen weg van de grote baan, waar mensen nog zonder elektriciteit leven, zonder modern comfort, tussen de buffels en de bomen. Er valt weinig lectuur te vinden over Flores, en al zeker niet op het eiland zelf. Er zou onlangs een boek verschenen zijn, vertelde een Nederlandse hoteleigenares me. Ik ga er zeker naar op zoek. Het laatste stuk van de rit doet de naam ‘Slang-eiland’ alle eer aan. Dat wordt spontaan overgeven of vingers in de keel.
In Maumere nemen we afscheid, met tranen, van Irma en van Kaka Anus. We blijven drie nachten in Sea World Club Beach Resort, bungalows on da beach, YES!, na WOII door gevluchte fascisten gebouwd (als ik het goed begrepen heb) en, vlak na de aardbeving en tsunami van 1992 (2500 doden), overgenomen door Heinrich Bollen, the tourist priest, zoals op zijn visitekaartje staat. Pater Heinrich, 89 jaar oud, neemt elke morgen een stevig ontbijt en loopt in shorts en sportschoenen over het strand. In een mengeling van Duits, Nederlands en Engels vertelt hij over zijn Duits-Nederlandse roots, over de Portugese Dominikaner-orde die vanaf de jaren 1570 het eiland ‘bekeerde,’ en over de Steyler-missie waartoe hij behoort, over Marie Jeanne Colson, ‘Mama België’, een Vlaamse uit Zwevegem bij Kortrijk die weeshuizen oprichtte in Maumere (www.dekinderenvanflores.be) en na 40 jaar overweegt om op pensioen te gaan in Vlaanderen. Home sweet home, I guess.
Het Resort is een zalige break op onze reis. Een bungalow met uitzicht op zee, vissers die ’s avonds hun buit binnenhalen. Met tien trekken ze een uur hun reusachtige sleepnet op het droge. We helpen even mee, het touw is ruw, hun handen eeltig. ‘Tidak bagus’, niet goed, antwoordt een jonge man op mijn vraag. Inderdaad, de vangst is pover. Een tiental zielige scharminkels springt wanhopig rond in het natte zand. Verrassend mooi koraal voor het strand, zee-egels en fluovisjes, kajakken op een rustige zee, en lekker gekruid buffet, machtige zonsondergangen, een Bintang-bieravond met Mark en José, supersympathieke Nederlandse reizigers, met kids Sara en Olivia.
With kids around the globe 