Drie uur bochten en op en neer, rolling green hills, bakkend heet, airco full blaze, Spotify on, van Ban Na Meng naar Phayao, een stadje met een goede 20.000 inwoners, en, op het eerste gezicht, niet al te veel charme. We slapen in DD Garden Home. Ok. Proper. De stad ligt naast een meer, waarop niet veel gaande is. Zondag rustdag? Enkele vissers, met hoge kaplaarzen, doen hun ding vanop bamboebruggetjes en staketsels. Een kleine kudde runderen zoeken verkoeling in het water. We proberen eten te bestellen in een scenic restaurantje, en het wordt knoeien met gebaren, gebrekkig Engels, mank Thai en een translator-app. Papaya salad, sticky rice, veg fried rice.

 

Gelukkig zijn er de night markets, waar je eet voor geen geld, vol kleuren en geuren. Ella probeert, onder lichte druk, haar eerste krekel. Er zijn omeletten met mossels en octopus, pannenkoekjes met oranje smurrie, zeesterren, vetglinsterende larven, sushi-achtige toestanden, juices juices juices. Een halfslachtig opgeblazen springkasteel, met monsterkonijn uit ouderwetse griezelfilm.

 

Phayao naar Nan is opnieuw drie uur. Het wordt steeds warmer. We stoppen bij een waterval die er met moeite een is. Massa’s witte vlinders, en andere, bijtgrage insecten, een klein (animistisch?) schrijn, zoals je er veel vindt langs de kant van de weg, als een soort brievenbusjes.

Dit keer heeft ons hotel gelukkig een zwembad. Maar dat blijkt leeg te staan, niet in gebruik. We komen uiteindelijk terecht in Nan Noble House Garden Resort, rustiger gelegen, met zwembad met water. De staf spreekt geen woord Engels. Er valt geen drankje te verkrijgen. Geen juice, geen soda, geen cola. Finished (dat woord kennen ze wel). 

Er hangt een leuk sfeertje in Nan, gezellig. Oudere gebouwen en prachtige tempels staan gegroepeerd bij city hall (voor een overzicht van tempels in Nan, klik hier), en trekken veel locale toeristen (Westerlingen zien we hier niet), vooral Wat Phumin met The Whisper of Love.   Als je voor The Whisper staat en je liefde verklaart aan je partner, zal je altijd verliefd blijven. Of zoiets. The Whisper is het uithangbord van Nan, terug te vinden op T-shirts, theepotten en vloermatten.

 

De tempel is 500 jaar oud, vertelt een dame uit Bangkok me, de fresco’s dateren van 1900. De afbeeldingen zitten vol deugnieterij, volgens de dame uit Bangkok. Mannen die fluisteren in het oor van een vrouw. Wat ze zeggen? Niemand die het weet, maar het zal wel niet over hun aandelen gaan.

 

In een kleiner gebouwtje wordt de hel voorgesteld. Sinister, Hieronymus Bosch, minotaurusachtige wezens en wezens met kippenkoppen koken onfortuinlijke stervelingen, snijden hun tong uit of rijten hun ingewanden open.  Maar boven de gruwel, hoopgevend, zweeft een verlicht figuur weg, steeds hoger en hoger.

Avond? Night market natuurlijk! En per toeval ook nog the white temple: What Ming Muang.