Na Chang Rai, en nog een aangename ontmoeting met kunstschilder Christiaan, Lotte en kids Zilver en Troy,   én nieuwe kapsels voor alle dames, rijden we opnieuw de heuvels in.

En de regen is in het land. Eindelijk. Maar in het Phu Chaisai Mountain Resort is dat minder leuk. Alles voelt wak en klam aan. En we zijn nogal aan onze kamer gekluisterd doordat ik (Bas) het aan mijn darmen heb. Zeevruchten van in de mall? Het resort is ook niet echt ons ding. Och ja, het is prachtig hoor, middenin het groen, landscaped tuin, sfeerverlichting … etc enzovoorts enzoverders. Maar het voelt te sjiek aan ‘voor ons doen’. Mannen met gestreken hemdjes en blinkende stadsschoenen, live piano bij het overpriced diner, algemeen een nogal lauw sfeertje waarbij je liever niet hebt dat je monsters te veel lawaai maken.

De natuur is wel prachtig in deze contreien, vlak bij de Burmese grens. We waren hier vroeger al, een vijftal jaar geleden, maar vergaten dat blijkbaar. We bezoeken hetzelfde marktje, zien op een heuvel een hilltribe village liggen (maar die mijden we liever: ‘ a zoo, people looking at people’).  passeren het prachtige hotel waar we toen verbleven, maar dat nu blijkbaar ‘permanently closed is’. We doen nog eens dezelfde  oolong theeplantage aan als toen.

En verder gaat de weg, door en over adembenemende valleien (moeilijk vast te leggen op de gevoelige plaat), richting Mae Salong en beyond, waar restanten van de Chinese Kuomintang zich met permissie van de Thaise overheid settelden en in ruil jaagden op communisten. De meeste bewoners van Mae Salong stammen af van deze 93ste devisie, onder generaal Tuan. Nu is er een koffiehuis met zijn naam. Dan kom je zo ver … Enkele hilltribe-vrouwen met slecht gebit maar uitstekende verkoop-skills; ze kruipen bijna in onze auto om hun prullaria te aan te prijzen. Met succes.

En nog verder, naar het Old Tree’s House in Mae Ai, waar (what are the odds?) een avontuurlijke familie (sorry, no pics) uit Roeselare het zwembad onveilig maakt. We spenderen een zalig gezellig nietsdoen dagje met duizendpoot Stijn & Beitemsche krachtbalster Friedel, en kids, we wisselen verhalen en contacten uit, drinken wat pinten zoals het de Vlaming betaamt, de kinderen ravotten in het water en spelen gezelschapsspelen.

De weg kronkelt naar Chang Dao, waar de derde hoogste berg van Thailand aan het gezicht onttrokken is door laaghangende wolken.

Het blijft regenen. Er zijn enkele groepjes toeristen, maar veel werk hebben de winkeltjes rond het bijhorende tempelcomplex van de Chang Dao Cave niet.

Een gids met gaslamp leidt ons rond in de grot. Overal, in elke stalagtiet en stalagmiet ziet ze wel een gelijkenis. Look! Elephant! Look! Flower! Look! Cotton! Baby Elephant! Candle! Elephant lung! Aan de zoldering hangen honderden, duizenden vleermuizen.

Op aanraden van Stijn en Friedel lunchen we in het befaamde Nest-restaurant (Nest 1, de Westerse afdeling), en yup! Het is lekker! Echt lekker!