Rhodes 2021: Kolympia

We zetten ons tochtje verder, naar Kolympia. We doen er een uurtje over (Rhodes is een scheet groot: 80 kilometer lang en 38 km breed en een totale oppervlakte van 1.398 km²) in onze gehuurde Nissan, die ik in Emponas nog even door een smal steegje wilde wurmen met – doemmetoch – een serieuze deuk als gevolg. Hopelijk zijn we voldoende verzekerd.

Op en neer over zo goed als verlaten wegen rijden we te midden van pijnbomen. Hier en daar staan miniatuurkerkjes onder oude olijfbomen. Zwartwit geitjes lopen vrij rond, zoeken naar wat water, maar de bedding van de rivier staat zo goed als droog. Onderweg stoppen we even bij een klein waterreservoir. Een Rhodese familie, pa, ma en opa, rookt er een sigaret, hun kinderen kijken enthousiast naar een monsterlijk grote zwarte goudvis. Of zoiets. Soit. Een dikke vis.

We komen op de grote weg, die langsheen de kust loopt, en het ongerepte Rhodos verdwijnt. Een sliert tavernas en restaurants, met allemaal traditional food fresh and homemade!, en souvenirwinkels en hotels, een mini carting-parcours, botsautootjes en kramen met watermeloenen, terrasjes en gyros-tenten … een rat race in tijden van Corona. Er zijn niet genoeg toeristen voor iedereen.

We blijven twee nachten in Mariana Palace Hotel in Kolymbia. Vier sterren op Booking.com. Een vette 8.6/10. ‘Heerlijk’.

Out of our comfortzone, maar waarom niet, dachten we? Wel, naar verluidt zijn er tig redenen om geen all-in hotel te nemen. Maar kloppen die redenen wel? We onderzochten het voor u.

Ik moet zeggen, ik had het erger verwacht, en dat klinkt dan al te negatief, want het valt heel goed mee. Proper zwembad. Het eten is in orde, lekker gekruid en gevarieerd, de bediening vriendelijk. Een beetje spijtig eigenlijk, want ik had graag al die verhalen over dronken Russen en kotsende Duitsers en lallende Britten eens live meegemaakt. Ramptoerisme. Maar neen. Nope. Ook al is de ‘poolbar’ open van 12.00 tot 00.00, ondanks het aanbod aan long drinks en cocktails … er zijn geen over zichzelf vallende Oost-Europeanen te bespeuren. Wel veel tattoo’s en tanga’s.

Extra punten scoort men wel door:

tattoo van octopus op kale schedel met tentakels die uitlopen tot in de hals
er als koppel uitzien als Nutella choco
tattoo van olifant in jungle op kuit
er als individu uitzien als Nutella choco
tattoo van the Joker op bovenarm, met daaronder nog een tattoo van the Joker

Een ietwat cultuur dan … tja, de monsters vragen er nu eenmaal om, dus we geven toe. 🙂

We ‘bezoeken’ Archangelos, het derde grootste stadje (?), dorp (?) van Rhodos, las ik ergens. Genoemd naar aartsengel Michael, dus we hadden toch een tikkeltje grootsheid in kleine dingen verwacht. Maar neen. Nope. Waarschijnlijk komt het ook door de siësta, maar toch. Dood als een hospitaalridder na de strijd om Jeruzalem. Triest. Alles potdicht. En dan die hitte erbij. 36 graden. Een paar toffe beelden schieten lukt nog wel, maar algemeen … neen, het is ons ding niet. Triest. Armoedig. Kleine steegjes rondom de ‘winkelstraat’.

Terug naar Mariana Palace. Zwemmen tot we blauw zien. En drinken en verder onderzoeken. Rond 18u heb ik echter zelf genoeg lokaal bier op en zie ik mij genoodzaakt mijn onderzoek te staken, waarvoor mijn gemeende verontschuldigingen. Dus … wie weet … Misschien kwam het allemaal nog goed en werd er nog stevig gedronken, gelald en gekotst.

Daarna is het tijd voor het strand. We pikken er Ladiko beach uit, naast het Anthony Quin beach. (Quin kocht de baai nadat hij hier The Guns of Navarone filmde, maar de overheid annuleerde achteraf de verkoop. ) We parkeren onze auto, lopen naar het strand en lopen terug. Te klein en dus te veel op elkaar gepakt. Gelukkig baaitjes en strandjes genoeg. We strijken neer op het strand van Afantou en yes, Bingo! Zo goed als geen kat, hemelsblauw helder water. We huren twee ligzetels met parasol van een vrouw onder een rieten afdakje.