Assisi is een bummer. Voilà, het is eruit. Het is nooit makkelijk om toe te geven dat je een dag van je vakantie verprutst hebt. Anderhalf uur gaan, anderhalf uur terug, en dan ‘koppen lopen’.

Ik was in Assisi rond mijn twintigste. Ik herinner me een licht stijgende weg naar het stadje, dat uitkijkt over de vallei, en wij met onze rugzakken naar boven. Hitte. Zweten. Een jeugdherberg met een snurkende Japanner, een andere jongeman met vreselijke stinkvoeten. En dan de schoenen van de stinker in het smoelwerk van de snurker duwen. Dat deden we toen nog. Hij had het verdiend, vonden we. We waren jong en onbezonnen. Dagen in de zon en eindeloze nachten. * Ik herinner me een groot plein en monniken in bruine habijt die een rondedans dansten met jongeren op hun zoektocht naar Jezus Christus.

Het gebeurt wel vaker dat mijn memories een nostalgische uitvergroting zijn van toen, maar toch. Er is veel veranderd.

La Basilica de San Francisco is imposant, da’s zeker, al is het maar o.w.v. het prachtige rozet. De bouw startte in de jaren 1200, en in de crypte liggen de relikwieën van de heilige, bekend om wille van zijn gebabbel met vogels en andere fauna, patroonheilige van dieren en van, volgens WIKI, ecologie, hot as ever. En de Italianen checken graag sleutelbeentjes en ribben van de vooraanstaande santi. Het is bloedheet, maar gelukkig is er een gaanderij waaronder de honderden vrome kijklustigen geduldig aanschuiven.

Wij zijn net niet vroom genoeg and we hit the streets. Hier en daar flaneert nog een monnik tussen de toeristen, een nonnetje bestelt een ijsje met twee bollen en sprinkels. Een mimespeler inpersoneert de grote heilige. Een straatartist tekent moeder en kind in het groot, terwijl een duo militairen met automatische geweren de wacht houdt.

Via San Francesco, en de hele stad, is not our cup of tea, though. Na een uurtje houden we het voor gezien. Te veel. Te veel mensen. Te veel graden Celcius. Te veel heiligenbeeldjes, met teveel tonsuren en hemelsmariablauw. Te veel overvolle terassen. Te veel auto’s en ‘furgoni’ die zich geïrritteerd een weg banen.

Geef ons maar het slaperige Stroncone, vergeten weg gelegen maar o zo zalig rustig.

* Frouke