Ik was hier 35 jaar geleden, in Istanbul, met mijn vader Fridus, op jacht naar tapijten. Ik heb nog flarden van herinneringen. Hoe bang ik was van het spooky-wapperende frêle gordijn in ons hotel, met de jankende muezzin op de achtergrond. Met een appeltheetje in de hand onderhandelen in de bazaars voor de prijs van een ‘yarkzebiddir‘-tapijt (die naam is blijven hangen, maar waarschijnlijk totaal verkeerd). Baclava en thee in een prachtige tuin met wit marmeren fontein. En eten met verschillende handen uit één schaal met vlees en groenten, aangeboden door Seljuk de Turk. Ik weet nog dat ik onder de indruk was.

We slapen in wijk Kartal, in het Aziatische deel van Istanbul, aan de overkant van de Bosphorus. Kartal ligt op 30 minuten metro-time van het historische centrum van de hoofdstad. Het Titanic Business Kartal hotel is dik ok – toegegeven, we zijn al lang geen backpackers meer- maar het zwembadwater te koud. Op de metro richting de Bosphorus blijft een oudere man enthousiast mijn hand schudden, de hele rit lang. Hij vertelt languit over ik weet niet wat. Allah, versta ik, en Ismaël, zoon van Abraham en een profeet. ‘Kulun’, waarvan google translate aangeeft dat het ‘uw dienaar’ betekent. De goedlachse kerel voelt aan mijn baard en nijpt in mijn wang. Hij heeft een religieuze boodschap, maar dewelke daar heb ik het raden naar.

Uit de metro is de sfeer op de kade sfeer onmiddellijk gezellig, met niet al te opdringerige Turken – your table is ready, sir – , die ons een maal van verse sardines of andere zeedieren aanbieden. Kleurrijke kraampjes verkopen geroosterde maïs en onder de brug die Azië met Europa verbindt, is er kreeft en calamares in restaurantjes, die de sfeer van de Oriënt Express oproepen. De prijzen zijn er stevig. Wij kopen maïskolven en churros. 🙂

Istanbul is een moderne stad met eigen tinten. Er huppelen nog opvallend veel burkha’s rond, maar alcohol is vloeiend verkrijgbaar en korte rokjes zijn overal. De bazaars voelen onmiddellijk exotisch aan, en nieuwe billboards, o.a. eentje van Stranger Things, hangen aan oude, verstorven gevels.

Voor Lux is het alweer jaren geleden dat ze nog in een grote, niet-Europese stad metropool was. Ze is ook onder de indruk. Barbiers, theehuisjes, ticket-verkopers voor cruises naar de Princess-islands, speelgoedbrolwinkels, slushie-kraampjes, resto’s en bakkers, geur en kleur en vreemde talen en duistere zonnebrillen, het komt allemaal op haar af. En al zeker de zwerfhonden hier en daar. De bedelaar met het stompje zag ze gelukkig niet. En het is vrijdag, dus misschien is er nog meer volk op de been dan op andere dagen. Naast een moskee spreekt een imam een grote menigte toe, van vooral mannen. Ze zitten op kartonnen borden en luisteren slaperig naar de stem uit de microfoon. En het wordt drukker, en warmer, ondanks het zeebriesje. En ook Marie-Lou heeft het even wat lastig.

Voor de eerste dag blijven we niet te lang hangen te midden van de kraampjes en de winkeltjes. En na één uitstap hebben we ook alweer door dat we moeten oppassen met hoeveel we betalen. We vragen om twee ijsjes op een hoorntje, en pas nadat een kleine opdonder met veel show de bollen opgeschept heeft, haalt hij een bordje tevoorschijn, dat achter een ander bordje zat, met belachelijk hoge prijzen. en belachelijk kleine scoops. ‘Turkish people are smart’, lacht de man achter de balie van ons hotel, ‘If you want ice cream, tell me, I get you one.’

‘s Avonds eten we in Mavi Sandal Balıkçısı, een visrestaurantje voor de locals, idyllisch gelegen langs de stadsring. We communiceren via google translate met de sympathieke eigenaar. Hij toont verschillende foto’s op het menu, maar uiteindelijke blijkt het allemaal fish fish fish te zijn. ‘Fresh?‘, vraag ik. ‘Yes, fish!‘, antwoordt hij enthousiast. Hij raadt me ook Şalgam aan. Laat maar komen, knik ik. Blijkt een spicy, niet-alcoholish brouwsel te zijn. Salgam is een soort rode biet, maar ook weer niet. En na een paar eerste slokken smaakt het echt. We eten geroosterde sardienen, gefrituurde tong, fish & chips, en een soort stoofpot-achtig mengsel van vis en champignons. Een rijkelijke salade, twee frisdrankjes, water, brood … Totale prijs, om je een idee te geven, 38 euro. Juist, we proefden ook nog een zalige machtige helva, een caloriebom-nagerecht, type moelleux maar dan met een kaneelachtige vulling en vanille-ijs on the side. En we kregen Turkse koffie en thee toe.

Morgenvroeg nemen we de trein voor 500 km naar Ankara.

De Hagia Sofia, The Blue Mosque en misschien het Topkapi, bewaren we voor het einde van de reis. Keep the best for Last?