In het straatbeeld van Ankara zie je om de haverklap afbeeldingen van Mustafa Kemal Atatürk, (1881- 1938), van torenhoge afbeeldingen aan de buitenzijde van flatgebouwen, tot intieme portretten in thee- en koffiehuizen. Kemal was de eerste president van Turkije, en zette progressief de scheiding van kerk en staat in gang. Sindsdien is het een blijvend getouwtrek tussen de twee, met Erdogan die de touwtjes stevig in handen heeft, maar de secularisering voor zover ik het begrepen heb geen halt wil toeroepen. Ook al is Atatürk een omstreden figuur – het was geen doetje – toch wordt hij nog altijd door veel Turken gezien als de vader des vaderlands.

“My people are going to learn the principles of democracy, the dictates of truth and the teachings of science. Superstition must go. Let them worship as they will, every man can follow his own conscience provided it does not interfere with sane reason or bid him act against the liberty of his fellow men.”

― Mustafa Kemal Atatürk

Galiphan, onze taxichaffeur van gisteren, rijdt ons een dagje rond. Alle conversaties met Galiphan gaan via Google Translate. En Lux- Waar-is-er-een-Burgerking heeft er ook de smaak van te pakken. Het is een handige app, maar of het je helpt om talen te leren …

Onze eerste stop is Anitkabir, het mausoleum van Atatürk. Het is er eentje om u tegen te zeggen. Majestueus en toch sober, met een groot marmeren plein dat overloopt in de trappen naar de tombe in het hoofdgebouw. Het mausoleum zelf doet denken aan een strakke Griekse tempel.

Onder de trotse Turkse vlag houden soldaten in perfect uniform en stil als mimespelers een ceremonieel oogje in het zeil, al boezemen de kaki’s met mitrailleurs, en opgaand in de struiken aan de ingang van het park meer ontzag in. Daar wordt ook de auto gecontroleerd en moeten we door een metaaldetector. Bang voor de PKK? De wissel van de wacht zien we niet, wel één militair die zich redelijk stijlvol naar het toilet begeeft. Ik kan me goed voorstellen dat een militair defilé hier een ontzagwekkend gebeuren is.

Galiphan, die met ons meewandelt, staat erop dat we wat gezinskiekjes laten nemen. Dus bij deze hebben we er nu ook een paar…

De Leeuwenstraat, waar parades gehouden worden, geeft uit op een machtig zicht op Ankara. Twee beeldengroepen, één mannelijke en één vrouwelijke stellen de militaire, religieuze en politieke macht voor.

Stop nummer twee is Ulus, het kleine, oudste stadsgedeelte van Ankara. Onder de citadel groeperen zich enkele straatjes met tweehonderd jaar oude huizen.

Natuurlijk is dit dé plek voor snuisterijwinkeltjes met bijlen en Griekse (?) ogen en spuuglelijke magneten (waarvan er binnenkort eentje aan onze koelkast plakt) en halfedelstenen en … en gezellige cafés rond een centrale fontein. Het is niet echt authentiek, maar het is er koel, en gezellig slenteren. Galiphan en ik drinken een dikke Turkse koffie, terwijl de dames hun rooftocht verderzetten. Het is zondag, maar zelfs dan nog is het ongewoon rustig voor zo een grote metropool. En buitenlandse toeristen zien we al helemaal niet.

We eindigen de dag aan het zwembad, waar we aan de praat geraken met … een familie uit Izegem. Je kan het zo gek niet bedenken.