Het fabelachtige Cappadocia, gelegen op het Anatolische plateau, ten noorden van het Taurusgebergte, werd zestig miljoen jaar geleden gevormd door de erosie van zachte lagen lava en as van bergen met klinkende namen als Erciyes Dag, Hasan Dag en Güllü Dag. In, volgens sommige bronnen, zesendertig ondergrondse steden met Derinkuyu wel acht verdiepingen en 600 meter diep, huisden tot 10.000 mensen, met de eerste settlers in 1800 voor Christus, en later Christenen op de vlucht voor vervolging door het Romeinse rijk. Sommige ‘sprookjesschoorstenen’, zoals ze genoemd worden, zijn nog steeds bewoond. Zo, dat was een beetje achtergrond. En nu over naar de orde van de dag.

In de buurt van Ushihar Castle (met zijn 1350 m boven zeeniveau het hoogste punt van Cappadocia) drinken we appelthee bij de moeder van Mustafa en Ibrahim. In de trogloditische drie-verdieping-woning (zonder elektriciteit of stromend water) klimt de tweejarige Mustafa gezwind de krakkemikkige ladders op en neer, terwijl zijn moeder Ibrahim onbezorgd de borst geeft. In de zomer wonen ze hier, om geld te verdienen met toerisme. In het eeuwenoude uitgekapte huis verkopen ze locale souvenirs. Mustafa likt ook aan mijn armen. Misschien heeft hij te weinig zout in zijn frêle lijfje.  

Als we tot nu toe al weinig toeristen zagen, weten we nu waar ze samenhokken. In Cappadocia. Hele busladingen worden afgeworpen aan het Göreme Open Air Museum, dé trekpleister in de regio. Het zijn natuurlijk vooral Turkse toeristen, maar we horen ook opvallend veel Italiaans. Turan, een  Belgische Turk, die we ontmoetten in Ankara, vertelde me dat er geen middenklasse meer is in Turkije, dat de kloof tussen rijk en arm steeds groter wordt, mede door de corruptie onder Erdogan. Hij las ook ‘Wat u niet mag weten over Turkije’ en zegt dat ik het toch wel met een korrel zout moet nemen. Een grote korrel. Een secularist ? No way ! Maar, back to the point, als je weet dat een leerkracht hier 3 à 400 euro verdient, dan zijn alle Turken die we in de hotels tegenkomen dus heel welgesteld.

Op alle viewpoints vind je groezelige maar kleurrijke cafés met annex souvenirwinkeltjes, poserende Turken, ingevoerde kamelen en minipaardjes. We blenden in, EN nemen dus ook kiekjes bij elke wensboom, drinken iets fris en staren naar de prachtige rotsformaties. Maar ik kan niet zeggen dat ik echt overdonderd ben door het landschap, eerder gecharmeerd. Je moet er ingaan, denk ik, dagtochten weg van de jolige meute, maar dan bij lagere temperaturen, om de sfeer echt op te nemen. Maar mijn kroost is eerlijk gezegd meer geïnteresseerd in het nest puppies dat zich verschuilt in de schaduw van een rots dan in de geschiedenis van de streek, laat staan dagtochten, zelfs bij lagere temperaturen. 🙂