En verder en verder gaat onze roadtrip, door langzaam veranderend landschap. We zien meer landbouw en de heuvels en vlaktes worden groener, hier en daar een bosje koeien. Nex stop: Afyonkarahisar, op ongeveer 1000 meter hoogte, onderweg naar Ankara.

Voor we inchecken in het Grand Ozgul Thermal Holiday Village (over onze blijde intrede daar straks meer) nemen we een kijkje in het oude stadsgedeelte van Afyonkarahisar. In de schaduw van een indrukkend rotsmassief met als kers op de taart het Afyon Palesi (fort van Afyon), straatjes met inderdaad oude, sommige totaal uitgewoonde, huizen, waarvan vele in fleurige kleuren, met houten terrassen, gebouwen waarvan je verbaasd bent dat ze nog overeind staan, burkha’s en sluiers en een hele hoop lawaaierige moskeeën (we zijn opnieuw in het meer islamitische hinterland), nauwe steegjes en oude mannetjes op oude stoelen, shmutizge winkels en versleten motorfietsen. Ik vraag een kerel waar we pide kunnen eten, en hij brengt ons naar een resto’tje verscholen achter een gesloten poort, waar vooral mannen aan het lunchen zijn. Ik ben er wel aan, aan dit sfeertje, maar Sari en de monters zijn er minder weg van. Ik begrijp dat dit voor mijn reisgezellen minder leuk is. Ik zie de blikken die mannen én vrouwen op ons, en vooral op mijn 4 dames werpen. En zelfs mijn korte broek gooit grote ogen.

En dan het Grand Ozgul Thermal Holiday Village. Zijn we hier even serieus in de aap gelogeerd. Lees de kleine lettertjes, ook op Booking.com, en kijk goed naar de foto’s, ook op de website van het hotel zelf. Het Grand Ozgul is – voor ons toch -een mastodont-hotel, heeft 418 kamers verspreid over verschillende torens en villa’s. Lelijk, zielloos, maar wel een vriendelijke ontvangst door de foreign liaison manager neem ik aan, waarbij we voorgereden worden door een golfkarretje, met monsters aan boord, naar de Begonia-toren, alwaar onze twee appartementen zich bevinden. Daar zijn geen handdoeken, tot daaraan toe, daar is ook geen sfeer, en daar ook geen airco. En 1000 meter hoogte of niet, ik kan u verzekeren dat het hier warm blijft. Maar soit, ook tot daaraan toe. Wij, vol afwachtend enthousiasme, met een mega-opgewonden Luxie, die ons op voortouw neemt, naar de drie zwembaden, glijbanen (voorsmaakje voor haar aankomende verjaardag), springkastelen enzovoorts enzoverders. Komen we aan de draaideurtjes, gaan de monsters naar links – kleedkamers voor de vrouwen, neem ik aan – en ik naar rechts – kleedkamers voor de mannen. So far so good.

Kom ik in dat zwembad … Zie ik alleen maar besnorde mannen en jonge, kraaiende prinsjes. Waar zijn de sexy burkini’s? En meer nog, waar zijn ‘mijn’ dames? Blijkbaar, in dit islamitische halal, hinterland, zijn de faciliteiten voor mannen en vrouwen gescheiden. Zitten zij dus in een ander spa-complex. Het spiegelbeeld van het mijne, maar hun buitenbad zit verscholen achter wel vijf meter hoge wanden, beschermd tegen elke misplaatste blik. Ok, we hadden het kunnen weten, en ja, we hadden de kleine lettertjes moeten lezen.

Ik hang dus wat doelloos rond in het binnenbad, zwem wat rondjes in het buitenbad, plons in het iets koudere buitenbad en rep me zo snel mogelijk weg uit het echt-wel-koude buitenbad. Ik lig een beetje lummelachtig op een warme steen in de hammam, laat me besprenkelen met ontspannende muziek en joelende pubers op de achtergrond in het Finse gedeelte, spoel me af onder de ‘adventure-shower’ (die blijkbaar warm en koud water geeft), steek even mijn hoofd binnen in de sauna, gaap naar de niet-werkende ‘sneeuwfontein’ en trap het uiteindelijk af, totaal voldaan, met mijn staart tussen mijn benen.

Ook Luxie haar staartje hing tussen haar beentjes. Ze kan zich nog even uitleven op het springkasteel. De volle 10 minuten dus, bij deze temperatuur. Even verderop zit een zielige clown naast het toilet niet grappig te wijzen. Hij is hier blijkbaar ook niet zo graag.

De Turken zijn hier in het Ozgul, hoe zou ik het diplomatisch zeggen, wat minder ‘elegant’. Los van het feit dat overgewicht in Turkije een groot probleem is (zeker bij vrouwen boven de, ik schat even uit losse pols, 35), gaat het er hier (naar onze normen, ik weet het … cultuurrelativisme en zo) niet zo verfijnd aan toe. Het is niet echt een stormloop naar het buffet, maar iedereen zorgt er toch voor dat hij of zij zeker genoeg naar binnen kan stouwen, en dan moet je al eens voorsteken, niet uit de weg gaan, en terug naar je tafel waggelen terwijl je drie volle borden balanceert op elk hand. Een jong Turks meisje zit verscholen achter vier bekers roze pudding. Ik neem een mesvol boter, een Turkse vrouw twee pollepels vol. Gezond kan het toch allemaal niet zijn … neem daarbij nog eens heel veel brood en vet … en dan beland je inderdaad in de top van de Europese landen wat obesitas betreft. Het net, die bron van facts en factoids geeft mee: ‘Turkish population has higher obesity prevalence than most of the European countries. Overall, it was found that 56% of Turkish Population is overweight while 41% is in the normal range.’ 41% overweight lijkt me eigenlijk ook al niet weinig. Het hele Ozgul-gedoe is er eigenlijk 100% naast, maar we verkopen het aan de kinderen, en aan onszelf, als ‘een ervaring’.

We overnachten nog één keer in Ankara, en nemen morgen de trein nemen naar Istanbul, voor onze laatste vier dagen Turkije. Het Eckali-hotel is van een andere klasse dan de mastodont van gisteren. Ik ben fan van dit barok meets ottoman, of zoiets. Zeteltjes met gouden pootjes, schermerlicht van gezellige lampenkappen, stillevens boven brede fauteuils met diepe kussens. En zelfs een kussen-menu op het bed, dat uitlegt geeft over de verschillende, jup, kussens (zachtheid, textuur, materiaal) waarop je je vermoeide hoofd kan neervleien.

De spa, zoals altijd in de kelder, is classy, met een sauna, stoombad, hammam – met marmeren warm ‘plateau’, en ruwe sokhandschoenen om je oud vel mee weg te wrijven – en een koud bad.In de lobby kan je lezen dat een suite 490 euro voor een nacht is, maar de booking.com-goden waren met ons. We boekten een suite + een tweepersoonskamer, met ontbijt, voor 115 euro. De kaasgeur in de spa moesten we er wel bijnemen.