Een Nissan Almera. Een zwarte. Met een stuur aan de rechterkant. Met een ‘automatique’. Het remmen verloopt even moeilijk. Ik rem blijkbaar met de verkeerde voet. En het links rijden … Het is even wennen. Voor Sari ook. Die denkt dat ik constant ergens tegenaan zal knallen. En dan roept ze, of wuift ze drifig met haar hand. En ik wordt er zenuwachtig van. Maar het gebeurde uiteindelijk wel: ik schraapte met de linkeronderkant tegen een borduur. Geen schade, gelukkig.

We haalden de auto op in Chiang Mai centrum en rijden richting Chiang Dao, City of stars, tweeënzeventig kilometer verderop. Het duurt even voor Chiang Mai verdwijnt. Het idyllische landschap dat ik me voorgesteld had, laat sowieso op zich wachten.  Het regent, maar Marie-Lou vreest de potentiële bliksem niet. Ze snapt

het concept van de kooi van Faraday. Of ze heeft het te druk met Lux te pesten.

We zijn vertrokken voor een zesdaagse, voor de eerste keer met eigen vervoer, samen met de Vlerickfamilie, die we in Chiang Dao zullen zien. Route: Chiang Mai – Chiang Dao – Doi Angkhang, Mae Salong Nai – Chiang Rai – Chiang Mai. 

Het landschap verandert. We banen ons een weg tussen de kalkrotsen. Doi Chiang Dao Mountain doemt op, 2186 meter. We stoppen om te lunchen. Het Engels wordt schaarser hier, ‘gebrekkiger’, de ober heeft het lastig. Handen en voeten, maar we krijgen toch ongeveer wat we bestelden, al zitten er stukjes spek in de fried rice en heeft alles een doorrookte vleessmaak. Naast ons zit een groepje Thaise heren, één van hen vult zijn maaltijd aan met whiskey, die hij zelf meebracht.

Het adres van het Huan Chiang Dao Resort op booking.com is fout. De GPS weet er geen raad mee. De Thai aan wie we de weg vragen ook niet. Waarschijnlijk is mijn accent niet goed, na vier maanden Thailand neem ik mezelf dat niet kwalijk. Ik maak een tekening in het zand.

That way? 

De verkoopster van lotterij-biljetten begrijpt me niet.

Mae Na? vraag ik, (blijkbaar een wijk van Chiang Dao.)

Aha! Mae Na! Loi  poempoem popeloi blabla! Vinger naar links.

Loi betekent honderd. Zoveel weet ik ondertussen al. (En noi is klein, sam is drie en Luksaw dochter en sapelat  monster. Op een paar klanken en letters na waarschijnlijk.)

We rijden richting de bergtop, het moet hier ergens zijn. Ik stop weer.

Mae Na? , zegt een vrouwtje. Mae na that way. This Mae Ka. 

Aha.

We cruisen verder. Mooie natuur hier. Het wordt wat wilder. Dichte begroeiing. We komen opnieuw op de highway. Het resort ligt blijkbaar toch iets meer richting Chiang Mai.

Ik krijg een sms van Wouter. Die is ook ergens aan het rondtoeren. Heb je het adres, we zijn het papier kwijt. Ik stuur hem het foute adres door. Wat anders?

Daar! roept Sari plots.

En ik rem verkeerd, en ik rijd bijna tegen iets aan.

Daar, Huan Chiang Dao Resort, dat was het toch?

Inderdaad, dat was het. Het resort ligt dus aan de grote baan. De oprit is nogal armtierig. Grindparking, koterijen met naar beneden gelaten rolluiken. Tussen de bomen hangt een spandoek, afgeboord met groene bulb-lichtjes. ‘Resort’ staat er op. Ok. Dit is het.

Twee minuten later rollen de Vlericks binnen in hun zwarte Hyunda: Wouter, Sofie, Toin en Fons de spons. Tof!

Eigenaar Joachim, een lange, magere Duitser met bezwete T-Shirt, begroet ons hartelijk. Ked, zijn Thaise partner en gezellin, biedt ons een drankje, ananas,  zoete mini-banaantjes en avocado aan (avocado, 35 bath per kilo, ongeveer een euro dus. Ik vertel haar de prijs in België, ze loopt luid lachend naar de keuken om het de kok te vertellen). De sfeer zit goed. Het resort blijkt uiteindelijk een leuke verrassing. Een mooi aangelegde tuin, met bungalows verspreid tussen de bamboe en palmbomen. De kindjes vinden het super. Fons waggelt rond. Lux dondert van een schommel. Het zwembad is op hun maat: klein maar meer dan voldoende. Joachim en Ked staan voor ons klaar, geven uitleg over trips, de grot en de tempel verderop en het  Elephant Training Center Chiang Dao, dat volgens Joachim een goede naam heeft.

Joachim heropende het resort in 2013, na zes jaar leegstand. Niet makkelijk om hier te wonen en te werken, ik moest me aanpassen, vertelt hij. De Thai, praat je hen over een probleem, dan lopen ze weg. Na een paar dagen komen ze terug, als ze begrepen hebben waarover je het hebt. De Thai leven voor vandaag, zegt Joachim, maar ze verschuiven alles naar morgen. Dingen hebben hun tijd nodig. Heel frusterend voor een Europeaan die iets gedaan wil krijgen. When I have no plan, I get nervous.