Boven de velden spelen honderden libelles.

Opstaan om half acht, totaal onuitgeslapen, kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel last had van jetlag. We ontbijten. Er is brood, yoghurt, vlees en zelfs sneetjes zalm, allemaal uit de diepvries. Mister Pandu en Annan zijn super. We boekten enkel een chaffeur, maar ze stippelen onze dag uit. We wandelen naar beneden, de vallei in. Een kort tochtje van twee kilometer. We lopen langs een irrigatiekanaaltje met krachtig stromend water, tussen de frisgroene rijstvelden, langs boeren die het land bewerken en bruine koeien die statig grazen. Boven de velden spelen honderden libelles. We eindigen in een dorpje. Er groeit maniok, er groeien bloemen. Kruidnagel. Het lijkt hier een paradijs. Le bon sauvage. Maar misschien is dat maar schijn. Misschien is het leven hier keihard, het voelt niet zo aan. Maar weten wij veel.

De kinderen van de lagere school komen ons begroeten, in hun bordeau-witte pakjes, en wij groeten terug. Selamat pagi, goedemorgen. Ik geef de directeur een hand. Hij draagt een militaristisch uniform. We lopen de speelplaats op. Sommige kinderen zijn beschaamd, andere cheecky. Mister, mister, foto, foto, maar hollen dan de andere kant op of verstoppen zich achter elkaar.

Een schooljongetje doet van fuck you, met een brede glimlach.

Air Terjun Tapakala

Mister Pandu wacht op ons, en voert ons in zijn witte busje naar Air Terjun Tapakala, met haar honderd meter de hoogste waterval van het Gowa-district. Aan de voet van de cascade ligt een klein dorpje, met een grote aarden open plek ervoor. Een dertigtal lokale toeristen krijgt er uitleg van hun gids. De 10.000 rupia parking fee (15.000 is een euro) gaat naar het dorp, duur volgens mister Pandu. Vrouwen bakken banaan in vet, en een soort tempura-achtig beslag met prei, wortel, ajuin. Er zijn kleine winkeltjes met snacks en frisdrank, maar het grote geld heeft hier nog geen plaats gevonden.

Air Terjun Tapakala is met haar honderd meter de hoogste waterval van de regency.