Bira naar Rantepao

Het is ongeveer twaalf uur rijden van Bira naar Rantepao, slechts een goede vierhonderd kilometer maar de weg is bochtig, vaak vol blutsen en builen. We verdelen de tocht over twee dagen. De eerste helft is het mooist. Heuvelachtig gebied, met knappe Bugis-architectuur. De huisjes, groen, geel, roze, paars, blauw, staan grotendeels op palen, als bescherming tegen dieren, neem ik aan.  Onder de schuine daken wordt de oogst opgeslagen. Een overdekte ingang verbindt het woonhuis met de straat. Een oude vrouw in groene sluiter veegt haar ‘stoep’.

We rijden door een aantal dorpen, langs overstroomde rijstvelden, veel moskees in blije kleuren, passeren een paar trouwfeesten, met tenten in circuskleuren. Zwaaien, lachen. Mister mister. Bollanda! We rijden een stuk langs de zee, die blinkt als een schoteltje. We eten in een warung, een lokaal eethuisje. De keuken is vaak hetzelfde. De basis is rijst of noedels.

Sengkang is een groter stadje, met veel groen, open ruimtes met lelijke standbeelden van krijgers en andere helden. We boekten kamers in het Amira, maar onderweg vertelt mister Pandu ons over een ander hotel, met zwembad. Dat lijkt wel een goed idee, voor de kinderen, na zes uur auto. We sturen een mailtje naar Amira Guest House (goede reviews op Tripadvisor wel, behalve dat de eigenaar probeerde binnen te geraken in de kamer van een vrouwelijke gast), cancelen onze boeking. Ons nieuw hotel, waarvan ik zelfs de naam niet ken, is een bizar gegeven. Leeg, kleurloos, zielloos, een troebel zwembad met daarrond de kamers vier verdiepingen hoog. Cement.  Maar toch heeft het iets … De chickenburger komt van het burgerkraam aan de overkant.

 

 

Onze kamers afzeggen bij Amira Guest House was geen goed idee. Rond 17 u staan we klaar om in te schepen in kano’s om Lake Tempe te bezoeken. Een potige kerel, kaal, priemende ogen, komt op me af. Hij drukt mijn hand, overdreven stevig.

You Sebastian?

Yes.

From Belgium?

Yes. Word travels fast, denk ik. Ik voel aan mijn theewater dat dit niet goed zit.

You booked in my hotel and you cancel two hours before arriving. This is high season. This not good. I lose money. I refuse other guests, and then you cancel.

De kerel heeft zeker een punt. Ik verontschuldig me uitvoerig. Ma’ af.

Don’t do this again. Zijn blik is hard. Zijn spieren nog harder. Stierennek.

I won’t, zeg ik, but now we take the boat.

 

Lake Tempe is prachtig. Machtig. Eerst  de rivier, een toegangsticketje kopen bij een drijvend ‘loketje’, tussen de paalwoningen, met kippen op kleine gevlochten eilandjes, was die hangt te drogen op balkons, kinderen en opa’s die wuiven. We varen de enorme watermassa op. De avond valt langzaam, en het landschap doet surreëel aan. Enorme palmbomen steken uit boven het wateroppervlak, tekenen zwart af tegen de ondergaande zon. Hier en daar een ondergelopen hut. Een jongen vaart voorbij in een traditionele racing-boot. De monsters genieten van de boottocht, ook al zijn ze heel erg moe en is gene zijde van het meer, kilometers verderop, niet veel echt anders dan deze  zijde,  op een drijvend huis na.

       Terug aan de kade staat de eigenaar van Samira-hotel er opnieuw. Hij heeft een andere T-shirt aangetrokken, mouwloos, een ‘marcelleke’. Hij ziet er nu nog meer macho en imposanter uit. Hij kijkt me echt heel kwaad aan, gemeen.

            I said I was sorry.

         Sorry is not enough. Hij is veel agressiever dan zoëven, zijn houding, de toon van zijn stem. Hij houdt een andere man op afstand, die zich nog minder kan beheersen.

            Sari komt erbij, maar de man weigert met haar te praten.  Because I am a woman.  Sari is kwaad. I understand what you say. But you are offensive and aggressive. You put on another T-shirt to look even more like a human mountain. Ik ben wel trots op haar, ook al heeft de kerel een punt. (Ook al liegt hij over het aantal kamers in zijn hotel, en kunnen we niet weten of hij echt andere gasten moest weigeren.) Maar ik heb geen zin in heisa, en ik vrees dat deze lege kleerkast op de vuist zal gaan. Geen zin in. Ik ben ook geen twintig meer. We betalen de kerel uiteindelijk de halve prijs van een kamer.