Opgelet: deze post bevat gruwelijke, gewelddadige, en aanstootgevende beelden.

San Sai is een onopvallend dorp, een half uurtje buiten Chang Mai. De omgeving is niet echt aantrekkelijk, maar we verblijven er twee nachten in het huiselijke Kalaka Homestay, bij een Vlaams-Thaise en haar Franse echtgenoot. Rust, laissez-faire, tof zwembad, leuke bar bij het water, enkele vijvers met ganzen, loslopende geitjes en langoren, en babykonijntjes, die Lux doen smelten, en pannenkoeken bij het ontbijt.  We zijn de enige gasten. We hebben heel veel annuleringen, vertelt de uitbaatster me, veel slechte publiciteit, de berichtgeving over de vervuiling in Chang Mai doet ons de das om.

‘s Avonds eten we in een lokaal restaurantje aan de rivier. Een Thaise kerel, breedgeschouderd, crew cut, spreekt ons aan. Hij wrijft over de bolle buik van een jonge Thaise. Hij is 64 jaar, ziet er 50 uit, verwacht zijn eerste kindje, een dochtertje. ‘I worked all my life for the Royal Thai air Force, never had time for children. Now I do.’ Zij is 19. 

We rijden naar Lampung en naar het folkloristische Bo Sang Umbrella Village, vijf jaar na ons vorige bezoek daar. Time flies.

En na dit  vrolijke gebeuren (fake tattoo, ijsje, souveniertje),  passeren we nog even langs Wat Mae Kaet Noit, een tempelcomplex in San Sai. Dat is andere koek.

Een groep Thai zit rustig te eten aan lange plastic tafels. Het duurt even voor ik door heb dat het om een begrafenis gaat. Een jongetje van 8 jaar overleed na 8 maanden in het ziekenhuis. Hersentumor, als ik het goed begrepen heb. Een jongeman nodigt ons uit om te zitten, geeft ons water, ijsblokjes, frisdrank en geroosterde pinda’s. Het voelt allemaal nogal vreemd aan, niemand weent of toont -voor ons althans -duidelijk zichtbare tekenen van verdriet. De monsters zijn aangedaan. We branden wierook voor het gestorven jongetje.

Het duurt even voor ik door heb dat het om een begrafenis gaat.

De jongeman toont ons foto’s op zijn mobieltje. Ik zou denken van het jongetje. Neen, van hetgeen waarvoor we hier eigenlijk langskwamen: afbeeldingen van taferelen uit de onderwereld; de beruchte hell garden van Sai San. Hij wijst naar een doorgang verderop. Blijkbaar bevinden de beelden zich daar, achter een draaideur zoals in een zwembad of een pretpark. Tien Bath entree.

We zagen al een paar dergelijke hell gardens, maar deze spant de kroon, in dimensie en in horror.

‘A Hell Garden is a sort of unsavoury Buddhist theme park with a message. Judgement is black and white; punishments are swift, painful and gory.’

Grotesk, absurd, gruwelijk, pornografisch, met sommige standbeelden meer dan tien meter hoog.

Duivels en demonen en wanstaltige beesten met paardenkoppen op motoren leven zich vol overgave uit op beklagenswaardige zondaars: leugenaars, gokkers, overspeligen, druggies, hoerenlopers …  They get medieval on their asses. Tongen worden uitgerukt, mensen worden levend gekookt, genitaliën worden verwijderd. Dante was een Thai.

Buitenproportionele fallussen met etterende zweren en maden, darmen die hangen waar ze niet moeten hangen, vrouwen die op de meest vreselijke manieren misbruikt worden, schoolkinderen gespietst. SAW is er niks bij. Kettingen, speren, foltertuigen. Niet van de poes, en voor Lux is het, begrijpelijk, wat te veel.